کشوری بودم که از هر سو به سمتم تاختی

پرچم عشق خودت را بر دلم افراختی

عاشق دشمن شدن سخت است اما من شدم

رفتی و اردی بهشتم را جهنم ساختی

چند روزی باعث سرگرمی ات بودم مرا

مثل یک اسباب بازی گوشه ای انداختی

دست در دست رقیبم دیدمت ای باوفا

خیره در چشمت شدم اما مرا نشناختی

او که رفته برنخواهد گشت ای دل شاد باش

باختی در عشق او وقتی خودت را باختی

ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﻗﻬﻮﻩ ﺑﻨﻮﺷﯽ ﺗﻪ ﻓﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ

ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻥ ﺍﻭ ﻓﺮﺽ ﻣﺤﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ

ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺳﺎﺩﻩ ﺑﭙﺮﺳﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺍﺻﻼ ﻫﺴﺘﯽ؟

ﮔﺮﯾﻪ ﺍﺕ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺳﻮﺍﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ

ﭼﻤﺪﺍﻥ ﭘﺮ ﮐﻨﯽ ﻭ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﯼ

ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﺶ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﻤﺮ ﻭﺑﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ

ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﻗﺼﻪ ﺑﺒﺎﻓﯽ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ

ﺑﺎﺯ ﭘﯿﭽﯿﺪﻩ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮑﻞ ﺧﯿﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ

ﺗﻮﯼ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺧﻮﺩ ﻓﮑﺮ ﻣﺴﮑﻦ ﺑﺎﺷﯽ

ﻗﺮﺹ ﺍﻋﺼﺎﺏ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ

ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺯ ﮐﻮﭼﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﯼ

ﻗﺴﻤﺖ ﻣﺎ ﻧﺸﺪ ﺍﯾﻦ ﻋﺸﻖ …ﺣﻼﻟﺖ ﺑﺎﺷﺪ …

خسته ام مثل جوانی که پس از سربازی

بشنود دوستش از نامزدش دل برده 

مثل یک افسر تحقیق شرافتمندی 

که به پرونده جرم پسرش برخورده  

خسته ام مثل پسربچه که در جای شلوغ 

بین دعوای پدرمادرِ خود گم شده است 

خسته مثل زن راضی شده به مهرِ طلاق 

که پر از چشمِ بد و تهمتِ مردم شده است  

خسته مثل پدری که پسر معتادش 

غرق در درد خماری شده فریاد زده 

مثل یک پیرزنی که شده سربار عروس 

پسرش ، پیشِ زنش ، بر سرِ او داده زده ...  

خسته ام مثل زنی حامله که ماه نهم 

دکترش گفته به دردِ سرطان مشکوک است 

مثلِ مردی که قسم خورده خیانت نکند 

زنش اما به قسم خوردنِ آن مشکوک است  

خسته مثل پدری گوشه آسایشگاه 

که کسی غیر پرستار سراغش نرود 

خسته ام بیشتر از پیرزنی تنها که 

عـــــید باشد ... نوه اش سمت اتاقش نرود !  

خسته ام ! کاش کسی حال مرا می فهمید ... 

غیر از این بغض که در راهِ گلو سد شده است 

شدم ام مثل مریضی که پس از قطع امید 

در پی معجزه ای ... راهی مشهد شده است ... 

درد یعنی بزنی دست به انکار خودت

عاشقش باشی و افسوس گرفتار خودت

به خدا درد کمی نیست که با پای خودت

بدنت را بکشانی به سر دار خودت 

کاروان رد بشود، قصه به آخر برسد

بشوی گوشه ای از چاه خریدار خودت

درد یعنی لحظاتی به دلت پشت کنی

بشوی شاعر و یک عمر بدهکار خودت

درد یعنی که نماندن به صلاحش باشد

بگذاری برود! آه... به اصرار خودت!

بگذاری برود در پی خوشبختی خود

و تو لذت ببری از غم و آزار خودت

درد یعنی بروی ، دردسرش کم بشود

بشوی عابر آواره ی افکار خودت

اینکه سهم تو نشد درد کمی نیست ولی

درد یعنی بزنی دست به انکار خودت...

گفتی که مرا عذاب خواهـــی فرمود

من در عجبم که در کجا خواهد بود؟

آن‌جا که تویــــی عذاب نبوَد آن‌جـــا

وآن‌جا که تو نیستی، کجا خواهد بود؟