ما رُ ببخشین ! آقای دیکتاتور !
گمون می‌کردیم آدمی‌ْزاد آزاد به دُنیا میادُ
حق‌ِ داره گاهی وقتا کلّه‌ش‌ُ کار بندازه !
گمون می‌کردیم ، غیرِ قصّه‌های مادربزرگ
جای دیگه‌یی هم می‌شه با دیو جنگید !
گمون می‌کردیم ،
هیچ‌کس اون پرنده‌ی زیتون به منقارُ شکار نمی‌کنه !
گمون می‌کردیم آدمیم‌ُ این اشتباه‌ِ بزرگی بود...
ما رُ ببخشین ! آقای دیکتاتور !
نباید از سنگینی چکمه‌هاتون گِله می‌کردیم !
خُب آدم شونه داره واسه همین چکمه‌ها دیگه ! مگه غیرِ اینه؟
تازه نه مگه دستامون‌ُ واسه این داریم که
قُل‌ُ زنجیرا تو گوشه‌ی سلّولای نَمور زنگ نزنن؟
نه مگه سینه‌ی آدما جون می‌ده واسه این که
سربازا ماشه‌ی تُفنگاشون‌ُ رو بِهِشون بِچِکونن؟
پَس از چی‌ِ این دوتا آدم
که به تیرکای چپ‌ُ راستم بَستین ،
مُدام نعره می‌زنن: زنده‌باد آزادی ؟
اصلاً آزادی چیه؟ آقای دیکتاتور؟
کی همچی تُخم‌ِ لَقّی‌ُ کاشته تو دهن‌ِ آدمی‌ْزاد؟
پَس این همه زندون‌ُ باطوم‌ُ تُفنگ‌ُ واسه چی ساختن؟
که آدما وِل وِل بگردن‌ُ هَرجور خواستن فکر کنن؟
که تموم‌ِ شکنجه‌گرا بِرَن سُماق بِمِکن؟
خُدا نیاره اون روزُ ! آقای دیکتاتور !
دیگه سنگ رو سنگ‌ِ دنیا بَند نمی‌شه ! می‌شه؟
معلومه که نمی‌شه !
نمی‌خوام حتّا به همچین روزی فکر کنم...
پس این سربازای نازنین کجا موندن؟
چرا نمیان کارُ تموم کنن؟
یه ساعته هَر سه‌مون‌ُ بستن به تیرک‌ُ رفتن ناشتایی !
نوش‌ِ جونشون !
نوش‌ِ جونشون امّا صدای این دوتا دیوونه کلافه‌م کرده !
دارن یه آواز درباره‌ی برابری می‌خونن !
درباره‌ی کارگرا وُ کشاورزا !
چه حرفایی که تو آوازشون نمی‌زن ! آقای دیکتاتور !
می‌گن ارباب بایس زمینش‌ُ
بین‌ِ رعیت قسمت کنن !
چه مزخرفاتی !
زبونم لال اگه محصول‌ِ زمینی که آدم بذرش‌ُ کاشته
مال‌ِ خودش باشه ،
پَس اون وَخ اربابا چی‌کاره‌اَن؟
اگه اربابی نباشه ،
کی خون‌ِ رعیت‌ُ تو شیشه کنه؟
کی دخترای دِه‌ُ تو شب‌ِ عروسی‌شون صاحب بشه؟
بدون‌ِ ارباب زمینی دیگه نیس که محصول بده !
اگه شلّاق‌ِ اربابا نباشه که
تو دهات سنگ رو سنگ بَند نمی‌شه ! می‌شه؟
معلومه که نمی‌شه !
اصلاً این زمونه هَر کی هَر کی شُده !
جوونا تا کتاب می‌خونن ،
می‌خوان زیرُرو کنن دُنیا رُ !
کتاب چیزِ خونه‌آتیش‌زنیه ! آقای دیکتاتور !
ما هَم سیاه‌ِ یه کتاب‌ِ کوفتی شُدیم !
یه کتاب‌ِ قرمز ،
که عکس‌ِ یه پیرِمَردِ ریش سفیدِ تُپُل رو جِلدِش بود !
اِسمش تو خاطرم نیست !
یکی از همین جوونا با خودش آوُرده بود کارخونه وُ
حرفای شیش مَن یه غازی می‌زَد ،
درباره‌ی این که کارگرا بایس تو سودِ کارخونه شِریک بشن !
...نه ! چِریک نه ! آقای دیکتاتور !
گفتم شِریک !
می‌دونم شُما از کلمه‌ی چِریک متنفّرین !
منم این کلمه‌ی لاکردارُ بارِ اوّل تو کارخونه شنیدم !
کی گمون می‌کرد قاطی‌ِ چریکا بِشم؟
من رُ ببخشین ! آقای دیکتاتور !
می‌دونم شُما فقط چریکای تیربارون شُده رُ دوس دارین...
آها ! سربازا دارن می‌رِسن !
قربون‌ِ قدماشون بِرَم !
دارن به خط می‌شن تا کارُ تموم کنن !
این دوتا که کنارِ منن دارن رو به جوخه داد می‌زنن:
عدالت ! عدالت ! عدالت...
عدالت دیگه چه کوفتیه؟ آقای دیکتاتور !
هااا ! منظورشون همون فرشته‌ی چاقوکشی‌ِ
که دائم یه ترازو دستشه؟
همون که مث‌ِ زندونیا یه چِش‌ْبند داره؟
چِش‌ْبندش مث‌ِ چِش‌ْبَندی‌ِ که تو زندون به چش‌ِ ما می‌زَدَن !
می‌دونم شُما چِش‌ِ اون‌ُ بستین‌ُ
میخش کردین به دیوارِ دادگاهتون !
همون دادگاهی که حکم‌ِ اعدام‌ِ ما رُ توش مُهر کردن !
آخ ! که چه چیزِ کلَکیه این ترازو ، این عدالت...
تا اون‌جا که من یاد گرفتم ،
یه کیلو طلا از یه کیلو گندم سنگین‌تَره !
خیلی سنگین‌تَر...
سربازای دلاورُ باش !
زانو زَدَن‌ُ ما رُ نشون کردن !
یه فرمونده که پرنده‌ها کلّی فضله رو شونه‌هاش انداختن ،
کنارشون وایساده وُ دستش‌ُ بُرده بالا !
ما رُ ببخشین ! آقای دیکتاتور !
این دوتا احمقم ببخشین
که به شُما بَدُ بی‌راه می‌گن !
ما عَوَضی فکر می‌کردیم ،
حق داریم واسه خودمون تصمیم بگیریم !
عَوَضی فکر می‌کردیم حَق داریم نفس بکشیم !
هیشکی بی‌اجازه‌ی شُما هیچ حقّی نداره !
اصلاً اوّل شُما ، دوّم خُدا ! آقای دیکتاتور !
حالاشَم شرمنده‌ایم که دوازده‌تا از فشنگاتون ،
قرارِ صرف‌ِ نفله کردن‌ِ ما بشه !
کاش می‌گفتین دارِمون بزنن !
این‌جوری خَرجتون سَبُک‌تَر می‌شه ! آقای دیکتاتور !
حیف‌ِ اون فشنگای طلایی‌ِ خوش‌ْگِل !
حیف‌ِ اون فشنگا...
حالا فرمونده دستش‌ُ آوُرد پایین‌ُ داد زَد:
آتش !
یه نور از تُک‌ِ تُفنگا تُتُق کشیدُ
یهو تَنَم داغ شُد !
چه حِس‌ِ عجیبی ! آقای دیکتاتور !
مَمنون که این حِس‌ُ بِهِم دادین !
مَمنون که اجازه دادین،
گلوله خوردن‌ُ قبل‌ِ مُردن تجربه کنم !
دارَم نَم نَمَک بی‌حِس می‌شم !
فرمونده تپانچه‌ش‌ُ کشیده داره میاد سُراغم !
شرمنده‌اَم !
شرمنده‌اَم که با همون گلوله‌ها نَمُردم !
من‌ُ ببخشین !
آقای دیکتاتور !
اشتباه گمون کرده بودم که تو یه تخت‌ِ فنری‌ُ
میون‌ِ ملافه‌های تمیز می‌میرم !
همچی سَگ‌جونم ،
که بایس با تیرِخلاص خلاصم کنن...
خونم‌ُ باش که رَوون شُده رو کف‌ِ میدون‌ِ تیر !
سایه‌ی فرمونده رو باش رو خونا !
دستش‌ُ باش !
داره با تپانچه میاد بالا !
انگشتش‌ُ باش !
انگار می‌خواد بچکونه ماشه رُ !
ما رُ ببخشین !
ببخشین !
ببخشین !
آقای دیکتاتور...
