تــو دیگه داری میری این اختتام رویاست

این آخرین سکانس فیلم کازابلانکاست!

من مرد ِ نقش اول مغرور ُ بی تبسم!

تو اون زنی که میره با مرد نقش دوم!

بارون بباره یا نه صحنه دراماتیکه

تصویرت از توو چشمام میریزه چیکه چیکه!

دوربین یواش یواش از توو صحنه میره بیرون

من می مونم با سایه م من می مونم با بارون!

این اشکا مصنوعی نیست تو دیگه داری میری

داری چشاتو از من از نقش من می گیری!!

راهی نمونده باقی فیلنامه اینو میگه

منو یه جای خالی تو ُ یه مردِ دیگه!!

از وقتی که نگاهت از توو نگاهم رد شد

این فیلم عاشقانه یه فیلم مستند شد

بازی دیگه یادم رفت نقشم خود ِ خودم بود!

نقش کسی که چشماش لبریز عشق و غم بود!

اسکار ُ من می گیرم اما چه فرقـی داره

نقش سیاهی لشکر با یه ابـَــر ستاره؟!

وقتی تــو رو ندارم وقتی تــو دور ِ دوری!

وقتی باید بسازم با حسرت و صبوری!

این فیلم موندگاره گیشه ها قبضه میشن

اما بازم من بی تــو، اما بازم تــو بی من!

تو دیگه داری میری این آخرین پلانه

تیتراژ میاد و آهنگ همراه این ترانه...

اولین بار

که بخواهم بگویم دوستت دارم، خیلی سخت است!

تب می‌کنم، عرق می‌کنم، می‌لَرزم جان می‌دهم.

هزار بار،

می‌میرم و زنده می‌شوم پیش چشمهای تو

تا بگویم دوستت دارم.

اولین بار

که بخواهم بگویم دوستت دارم، خیلی سخت است!

امّا

آخرین بار آن از همیشه سخت‌تر است

و امروز می‌خواهم برای آخرین بار بگویم دوستت دارم

و بعد راهم را بگیرم و بروم

چون تازه فهمیدم،

تو هرگز دوستم نداشتی!

ترجمه یغما گلرویی

 بر چمن‌های پارک چه خوابی می‌دیدی؟

گل محمد!

چه خوابی می‌دیدی پیش از آن‌که بمیری؟

آخرین شعرِ عاشقانه‌ی من تو دلِ کاغذی مچاله شده

یه درخت آخرِ «جواهردِه» خواب می‌بینه که «غزاله» شده

من به پایان راه نزدیکم، خسته مثلِ دونده‌‌ی ماراتن 

ایستادم شکارِ گربه بشم، ذله مثلِ «جریِ» تو کارتن

خودمو تو تکیلا حل کردم، سرزمینم شبیهِ مکزیکه 

عقرب و کاکتوس و شن‌زاره، مرگ تو کوچه‌های تاریکه

زبونم رو کسی نمی‌فهمه، چین تو ایران، یا من توی چینم؟ 

همه چشما مورّبن، بسته‌ن، تنها انگار منم که می‌بینم

زیرِ پامون جهنمه، نه بهشت! زخم‌ها داره پشتِ لبخندش، 

مادری که شریک می‌شه تو اعتصابِ غذای فرزندش...

کارِ من این شده که هر هفته مُردنِ دوستامو گریه بشم 

چوب‌خطِ عذابمو با تیغِ رو تنِ بی‌ترانه‌گیم بکشم

بی‌کسی‌هامو جشن می‌گیرم، شب به شب با یه سایه رو دیوار 

پا به زنجیر ماسک اکسیژن، لب به لب با یه عالمه سیگار

تو کی هستی که رفتی و تن من مومیاییِ توی موزه شده 

هر شرابِ دو ساله‌ای توی امتحانِ لبات رفوزه شده...

دور می‌شی و گور منتظره، دور می‌شی و این‌جاس عزراییل 

سایه‌ی یک کلاغ رو سَرمه، سا‌یه‌ی سنگ رو سرِ هابیل

وحشتِ روزمره‌تر شدنم، تو همین قبرکِ اجاره شده 

سر نخ دیگه توی دستم نیست، همه‌ی این کلاف پاره شده

منو از پای دار برگردون، از منِ زین به پشت می‌ترسم 

من از این که یه روز بگن «شاعر آخرین شعرو کُشت» می‌ترسم...

این دایره‌ی زرد که می‌خندد کنارِ عکسِ تو، 

یعنی در گوشه‌ای از این شهر

پشتِ لپ‌تاپت نشسته‌ای!

یعنی گوشه‌ای از این شهر

زیباترین نقطه‌ی جهان است...