گفتم : کبوتر ِ بوسه !
گفتی : پَر !
گفتم : گنجشک ِ آن همه آسودگی !
گفتی : پَر !
گفتم : پروانه پرسه های بی پایان !
گفتی : پَر !
گفتم : التماس ِ علاقه،
بیتابی ِ ترانه،
بیداری ِ بی حساب !
نگاهم کردی !
نه انگشتت از زمین ِ زندگی ام بلند شد،
نه واژه «پر» از بام ِ لبان ِ تو پر کشید !
سکوت کردی که چشمه ی شبنم،
از شنزار ِ انتظار من بجوشد !
عاشقم کردی ! همبازی ِ ناماندگار ِ این همه گریه !
و آخرین نگاه تو،
هنوز در درگاه ِ گریه های من ایستاده است !
حالا - بدون ِ تو !-
رو به روی آینه می ایستم !
می گویم: زنبور ِ گزنده ی این همه انتظار،
کلاغ ِ سق سیاه این همه غصه !
و کسی در جواب ِ گفته های من «پر !» نمی گوید !
تکرار ِ آن بازی،
بدون ِ دست و صدای تو ممکن نیست !
پس به پیوست تمام ِ ترانه های قدیمی،
باز هم می نویسم:
برگرد !
♀...♥ mahsa ♥...♀
