ما شکست خوردیم
در آسانسوری که پایین می رفت
خوابِ رقصیدن بر بامِ آسمان خراش می دیدیم
وَ رؤیاهای ما
با پوکه ی سیگارهایمان
زیرِ میزهای تحریرلگدمال می شدند
آن قدر به جلدِ مفتش خزیدیم
که چرکنویسِ سروده هامان
از نسخه ی نهایی شان شاعرانه تر شدند
وَ ندانستیم که زخم
با پنهان کردنِ چرک
درمان نمی شود.
با مرگ معاشقه کردیم و
از شکوهِ نادیده اش سخن گفتیم
غافل از آن که زنده گی
چون گردبادی ما را در خود گرفته بود
پس مرگ مطلعِ تمامِ ترانه هامان شد
وَ مُرده گان قبای اسطوره پوشیدند در مرثیه های ما
حالا عده یی فریادهای محرمانه مان را
از حافظه ی رایانه هایی بیرون می کشند
که گمان می کردیم
به فرمانِ انگشتانِ ما آلزایمر را پذیرفته اند
وَ جعبه یی که از پله کانِ خانه های ما پایین می رود
لبریزِ بطری های فراموشی ست
ما نتوانستیم گرهِ کراوات هامان را
در عکس های قدیمی شُل کنیم
وَ به همسرانمان بگوییم
روسری هاشان را
در آلبوم های رنگ و رو رفته مرتب کنند
ما شکست خوردیم
آنقدر ـ در هراسِ پُشتِ پایی ـ آهسته رفتیم
که سنگ پُشت ها
به ریشِ نداشته مان می خندند
درایتمان صرفِ استعاره ی دولت و ظلمت شد،
روزهامان به فریبِ قیچی ها گذشت
وَ آرزوهامان را
ـ به خطی لرزان ـ
بر دیوارِ مستراح های کنارِ جاده یی نوشتیم
که به درّه ختم می شد
فضانوردان در ماه آواز می خواندند
وَ ما به جست و جوی تارِ مویی
کتاب های جلد سفیدمان را ورق می زدیم.
عمرمان در تنفسِ مصنوعی دادن
به یک مومیایی گذشت
وَ تنها هنگامی که کنارِ زنی خفته بودیم
جسارتِ مچاله کردنِ اسکناس ها با ما بود
دریا را در جیبِ جلیقه داشتیم و
به باریکه آبی سر خم کردیم
وَ اجازه دادیم
رنگین کمان را
در تلویزیون های سیاه و سفید به نمایش بگذارند و
آن قدر ارشادمان کنند
تا در رؤیاهامان نیز
دامنِ مامِ وطن را بالا نزنیم
ما شکست خوردیم
وَ پذیرفتیم به غار برگردیم
با عشقِ کشیدنِ تصویرِ گربه یی بر دیوارهایش
به خونِ خود؛
گربه یی که گمان می کردیم
هزار، هزاره ی دیگر
باستان شناسی در رنگِ آن
نعره های صامتِ ما را خواهد شنید..
