من بگویم که مرا زین قفس

آزاد کنید

نی مرا برده بباغی و سرم بیش زاین

 گَرم کنید

در منِ حیران که چیست  

سِرِّ همین بال و پرم

این ز عقل و رای دور باشد

که باید بر زمین باشم و

هرگز نپّرم

ای شمایان کژ کلاهان !

 کُله خود به قضاء راست کنید

ذهنِ خالی  ، بسته ی عالم خاکی

برگشائیدش

دمی در کار عالم ، سیر کنید

آخر این بال و پرو عشقِ پریدن

ز چه روست ؟

گر که تدبیرش ز صنعم،پریدن نـَبـُوَد

اوستاد دوست ؟

ماهیان غوطّه خوران

در عمقِ دریایِ مهیب

ماکیان پرواز کنانند

برفرازِ میغ و کوههای منیع

آهوانِ چشم مستان  

انچنان خیزان و جستان  .

همچنان رستمِ دستان  .

بی غم شیرو پلنگ و

دام و صیاد و نهیب

لیک ، من که مرغم  !

مرغ پروازم و پروازم نیست !

این همه بند و رسن ،

 قید و زنجیرِ سنن

بسته بر پای دلِ خسته زچیست ؟

بخدا من که دگر، زین همه حصن و قفس

مردُمَک های پر خواب و خورو اهل هوس

افسرده و پژمرده ام

زین همه تبعیض و رنج و محنت و ظلم و ستم

خسته و بی ثمرو بشکسته ام

ایزدا  !

عاقبت من از میانِ این قفس

پر میکشم

در فضای بیکرانِ عشقیت

سر میکشم

من زاین شهرپرازکبروغرور و مست وپست

غایتاً خواهم که رست

زین میانِ فتنه و تدلیس ،

می خواهم که جست  !

من مطلاّ میله های این قفس را  ؛

با اراده از میان خواهم شکست  .

وز میان آدمیزاده ی دلبسته و دلخسته ی

نفع و هوس و جهل و هراسش

عاقبت خواهم جهید

من به تنهائی همه ی پرده های

جز سپید و سرخ و سبزو آبی و زرد و بنفش را

از میان خواهم درید                                                                                                                

من همه رنگهای ظلمت رنگِ شب رنگِ

غم وسوگ وعزا  ؛

آنچه یادم داده اند از گذشته  ،

که بُوَد هر زور و ظلم و ستمی

قدر و قضا !

پاک خواهم کرد ،

یک به یک خواهم سترد  !

از میان خواهم درید       !

از زمین پر زخون مرغکان بی نوا   ،

خواهم پرید

خواهم رهید..........

 

پ.ن: دومصرع نخستین این سروده در واقع بر گرفته وپاسخ آزاده شاعرایران زمین ملک الشعراء بهار است که:

«من نگویم که مرا زین قفس آزاد کنید

قفسم برده به باغی و دلم شاد کنید»