نیست، می‌دانی، در خانه کسی

سر فرومی‌کوبی باز به در.

زنده، این‌گونه به غم

خفته‌ام در تابوت.

حرف‌ها دارم در دل

می‌گزم لب به‌سکوت.

دست بردار که گر خاموشم

با لبم هر نفسی فریاد است.

به نظر هر شب و روزم سالی‌ست

گرچه خود عمر به چشمم باد است.

رانده‌اَندَم همه از درگهِ خویش.

پای پُرآبله، لب پُرافسوس

می‌کشم پای بر این جاده‌ی پرت

می‌زنم گام بر این راهِ عبوس.

پای پُرآبله دل پُراندوه

از رهی می‌گذرم سر در خویش

می‌خزد هیکلِ من از دنبال

می‌دود سایه‌ی من پیشاپیش.

می‌روم با رهِ خود

سر فرو، چهره به‌هم.

با کس‌ام کاری نیست

سد چه بندی به رهم؟

دست بردار! چه سود آید بار

از چراغی که نه گرماش و نه نور؟

چه امید از دلِ تاریکِ کسی

که نهادندش سر زنده به گور؟

می‌روم یکه به راهی مطرود

که فرو رفته به آفاقِ سیاه.

دست بردار ازین عابرِ مست

یک طرف شو، منشین بر سرِ راه!